Po kolejnym, męczącym dniu, jak zwykle udałem się do swojego pokoju. Czułem jak moje nogi uginały się niczym rozgrzana do czerwoności łyżka.
Gdy w końcu dotarłem do pokoju, usiadłem przy biurku, podłączyłem rozładowany telefon do ładowarki i włączyłem stare głośniki stereo.
Dźwięk wydobywający się z membran, nie był powalający i czysty, ale na tyle głośny bym pozostawił je włączone. Czułem, jak coraz to nowe fale dźwiękowe, wprawiały moje wnętrzności w drgania.
Ambient, który włączyłem spowodował, że nie słyszałem niczego innego, nawet własnych myśli.

Jakąś godzinę później, gdy ciemność zaczęła ogarniać krajobraz widoczny za oknem, a światła pobliskich latarń, nieudolnie ją rozpraszać, zaczęło się “to”.
Słabe światło wydostające się ze starej żarówki, rozjaśniało wnętrze moich powiek wytwarzając dziwne, psychodeliczne kształty.

Dopiero po jakimś czasie zorientowałem się, że głośniki zaczęły cicho pikać i szumieć. To było normalne, zawsze tak robiły gdy z nich korzystałem, ale tym razem działo się coś dziwnego.
Otóż zazwyczaj wydawały dźwięki podobne do tych, które nie raz słyszał każdy człowiek, któremu zadzwonił telefon przy tego typu sprzęcie.
Teraz jednak, przypominały one kakofonię różnych dźwięków. Szumy, charczenia, piski, sprzężenia zwrotne… zaniepokoiło mnie to, ale nie na tyle bym zaczął panikować.
Sprawdziłem czy może coś było nie tak z ustawieniami, podłączeniem albo głośnością, ale to nie było to. Muzyka grała dalej, ale po jakimś czasie, ów hałas zaczął ją zagłuszać.
Odłączyłem i podłączyłem telefon do głośników, nie przyniosło to żadnych rezultatów. Zapomniałem wspomnieć, że typowe odgłosy pojawiały się nawet wtedy, kiedy były odłączone od telefonu, pod warunkiem, że były podłączone do prądu.

Moje rozmyślania nad rozwiązaniem problemu, przerwał głośny, długi pisk o wysokiej częstotliwości, podobny do tego wysyłanego przez NASA w kosmos, mając nadzieję na odpowiedź.
Przeszedł mnie zimny dreszcz, wzdłuż i wszerz. Niepokój chowający się w głębiach mojego umysłu przybrał na sile. Nie był to koniec, bowiem pisk został zastąpiony przez cichy szum, któremu towarzyszyły głośne, ukratkowe odgłosy kroków.
Bezustanne tup-tup kroków odbijały się echem w moim umyśle. Każdy krok oznaczał, że linia pomiędzy niepokojem, a paniką się zmniejsza.

Wsłuchałem się w te dźwięki. Po jakichś dwóch, może trzech, minutach usłyszałem czyiś oddech. Brzmiał jakby jakiś mężczyzna niedawno biegł, albo uciekał.
Nierówny, chrapliwy i głęboki oddech wprawiał mnie w niemałą grozę. Ustałem gwałtownie na nogi przez co fotel niechcący uderzył mocno o szafkę.
Mógłbym przysiąc, że usłyszałem dźwięk obijającego się fotela po drugiej stronie. Złapałem się za głowę, rozglądnąłem po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby przekazywać dźwięk.
Prócz telefonu, niczego nie znalazłem. Od razu jednak skreśliłem tę możliwość, gdyż był on w trybie samolotowym Dokładnie pamiętam co działo się potem.
O 23:49 z głośników wydobył się kolejny, ale i ostatni odgłos. Był to szept, zniekształcony, jakby metaliczny szept, cichy, ale na tyle wyraźny abym zapamiętał go na całe życie.

“Widzę cię.”

W momencie, kiedy padło to krótkie zdanie, przełącznik światła kliknął głośno w charakterystyczny sposób, sprawiając, że żarówka w pokoju zgasła.

Szukam starej gry samochodowej z dzieciństwa. Była to gra off-roadowa. Pamiętam że były ciężarówki, "gnu"(taki koń na kółkach) poduszkowiec i jeden samolot. Chyba dołączane do jakieś gazetki.

Wyjść tuż przed zimowym zmierzchem z domu (zima motzno), cieplutko ubranym, słuchawki w uszach a ze słuchawek jakiś pieniężny kawałek - ewentualnie niczego nie słuchamy i lekko uśmiechamy się do siebie, słuchając własnych, spokojnych myśli - To nasza ostatnia noc, mamy wyje*ane na ludzkość i własne/cudze troski -. Dźwigamy plecak, a w nim dwie żołądkowe czyste (lub co innego z prądem), nakurwiamy do najbliższej budki z kebabem i zamawiamy dwa na wynos (grube ciasto, sos mieszany i ewentualnie przepłacamy za colę 0.5l) . ładujemy nasz cieplutki nabytek do plecaka… jest już ciemno, ciemnica, że ch*j widać pomimo wszechobecnej, grubej, białej warstwy śniegu i światła jakie się od niego odbija. Nakurwiamy do najbliższego lasu, wchodzimy doń bardzo głęboko, najdalej jak się tylko da. Wpierdalamy się w jakąś ch*j-wie-gdzie.png kępę gęsto porośniętych iglaków/innych drzew, by mieć pewność, że nikt nas nie znajdzie do końca zimy. Tu jest już bardzo piniężnie, szukamy wygodnego dla nas miejsca (ch*j, że śnieg, przecież i tak zdychamy tej nocy), zaczynamy wypakowywać nasz plecak, a jak ktoś lubi mieć ciepło i sucho w dupę, siada na swoim wypakowanym 'worku'.

Zaczynamy degustację, zimnych już kebsów, popijając z przerwami zimniejszą colą. Międzyczasie robi się ciekawiej, bo znudziło się nam siedzenie i postanowiliśmy sie pół-pi*rdolnąć na białym puchu. Otwieramy naszą czystą i tankujemy z butelki, na początku po troszku, a w miarę ubywania kebsów i coli coraz raźniej i większymi haustami. jeśli będzie za mało na twardy łeb (no ku*wa, rzeczywiście), napoczynamy drugą. Jeśli słuchasz swojego, ulubionego kawałka-przy-którym-chcesz-zdechnąć, dajesz na maksymalną głośność. Czekasz… Wóda rozgrzewa, lecz z czasem zaczyna ci się robić chłodno i chłodniej, jest nieprzyjemnie… Ruszasz nogami, to taki je*any odruch, bo podświadomie nie chcesz zdychać… Mróz nakurwia cię w policzki… Aż nagle, pojawia się to za*ebiste uczucie ciepła, rozlewającego sie powoli od stóp do samej głowy, jest ci za*ebiście błogo, ulubiony kawałek nucisz sobie w myślach, znasz go na pamięć i ciągle zapętlasz. Myślisz sobie: "Ciekawe kiedy pi*rdolnie bateria? ch*j z tym i tak już będę tak bardzo martwy. Jest już późno w nocy, a ty masz wyje*ane na wszystko, bo dzisiaj zdychasz. Ciepło w końcu znajduje sobie towarzysza w postaci senności, wiesz o tym i wiesz również, iż nie powinieneś zasnąć, a mimo wszystko z chęcią byś to uczynił, jeszcze walczysz, lecz po kiego? Mrok ustępuje migotliwemu światłu, wpierw małemu a z czasem coraz większemu, przyjemnie jasnemu, przed tobą pojawia ci się znana sytuacja z twoich wczesnych lat młodości: jakiś seba mówi, że jesteś głupi, bez zastanowienia nakurwiasz go grabkami, ryczy, a ty boisz się bagiety od jego rodziców. Późniejsze sceny ukazują inne etapy z twojego życia. W tle dalej leci twój ulubiony, zapętlający się kawałek. Gdzieś dostrzegasz swoją mamełę jakieś dwadzieścia lat temu, robi cos w kuchni a ty zawsze ciekawy świata, pytasz cóż takiego wyczynia. Uśmiecha się i odpowiada, że twoje, ulubione ciasto - szarotkę -. Cieszysz się, jako mały seba i obserwator całej tej sytuacji. Przed twoimi oczami pojawiają się inne sceny, nie wszystkie tak radosne albo i przykre. Tudzież pierwszy komputer i gra w jaką nakurwiałeś z zapałem. Pogaduchy z koleżkami z podbazy o tejże właśnie grze, bugach jakie widziałeś i rysunkach jakie od*ierdoliłeś inspirując się tym cudeńkiem i fantazjując jak ukończyłbyś tą grę. Za chwile pojawia się pierwsza kobieta, która zdobyła twoje serce, dalej licbaza, lekcje i przerw, pierwszy raz z dziewczyną, która odwzajemnia twoje uczucia. Okres studiów i dzikich popijaw, dni na kacu, egzaminów, poprawek, zarytych nocy przy książkach… Obraz trwa, jednak z czasem robi się coraz mniej wyraźny, bo jaśniejszy. Jakaś nieprzyjemnie lodowata szrama pojawiła się na twoim policzku, chwilę później na drugim. Zyskujesz na świadomości i zdajesz sobie sprawę, że to samotne łzy płyną leniwie po twoich, dziwnie ciepłych w dotyku policzkach, łzy wspomnień i szczęścia, potęgowane spełnieniem własnej śmierci, jesteś świadom, że za chwilę nastąpi koniec tej męczarni, komedii zwanej życiem. Zaznasz tak długo poszukiwanej ulgi. Znów zapadasz we własny "last life trip". A obraz miast jaśnieć, ciemnieje. Koniec? Nie… Czujesz bowiem łomoty swojego serca i słyszysz tą dziwnie znajomą muzykę, lecz nie możesz sobie jej przypomnieć… Nie dbasz o to… Wszędzie jest ta ciemność… Wydajesz z siebie ostatni, lekki dech… Umierasz…

W środku nocy zaczyna leniwie padać gęsty śnieg. Przykrywa twoją twarz, ręce i nogi, lecz palce u pięt (w zimowych butach) wystają ponad ta białą taflę… Gdzieś w oddali słychać „kraczenie‟ gawronów, kruków i wron, powiał lekki wiatr…

Ostatni z badanych trzymał głowę nad poduszką i bardzo gwałtownie mrugał.
Był pierwszym z podłączonych do EEG i większość naukowców obserwowała jego fale mózgowe z zaskoczeniem – były w większości normalne, choć od czasu do czasu niewytłumaczalnie zanikały.
Wyglądało, jakby regularnie przeżywał śmierć mózgu i wracał do stanu normalnego.
Kiedy wszyscy przyglądali się papierowi drukowanemu przez elektroencefalograf, tylko jedna pielęgniarka zauważyła, jak jego oczy zamykają się, a głowa opada na poduszkę.
Jego fale mózgowe natychmiastowo zmieniły się w te odpowiadające głębokiemu snowi i zanikły po raz ostatni, w tej samej chwili przestało bić jego serce.

Jedyny pozostały przy życiu posiadający głos badany zaczął krzyczeć, domagając się bezzwłocznego dostarczenia gazu.
Jego fale mózgowe wykazywały takie same zaniki jak tego, który właśnie umarł po zaśnięciu.
Dowódca rozkazał zamknąć w komorze i poddać działaniu gazu obu badanych razem z trzema naukowcami.
Jeden z wymienionej trójki od razu wyjął swój pistolet i zastrzelił dowódcę oraz niemego badanego.
Wycelował broń w ostatniego z badanych, wciąż przywiązanego do łóżka, podczas gdy personel medyczny i naukowy w pośpiechu opuszczał pokój.

– Nie dam się tu zamknąć z tym czymś! Nie z tobą – krzyknął do związanego mężczyzny. – Czym jesteś?!

Badany uśmiechnął się.

– Tak szybko zapomniałeś? – spytał. – Jesteśmy wami. Jesteśmy drzemiącym w was wszystkich szaleństwem, zawsze chcącym wydostać się na wolność z zakamarków waszych zwierzęcych umysłów.
Jesteśmy tym, przed czym co noc ukrywacie się w łóżkach. Co zamieniacie w ciszę i paraliż, kiedy wybieracie się do nocnej przystani, gdzie nie możemy się dostać.

Naukowiec znieruchomiał, po czym wycelował w serce badanego i wystrzelił. EEG zaczęło drukować linię prostą, a mężczyzna słabo wykrztusił: „Już… prawie… wolny”.

Rosyjscy naukowcy pod koniec lat 40. ubiegłego wieku utrzymali pięć osób rozbudzonych przez piętnaście dni używając eksperymentalnego gazu stymulującego.
Badanych umieszczono w odizolowanym środowisku, aby dokładnie badać ich zużycie tlenu, by gaz ich nie zabił, jako że w wysokich stężeniach mógł być trujący.
Było to jeszcze przed epoką kamer monitorujących, więc pomieszczenie zostało wyposażone w mikrofony i grubą na trzynaście centymetrów, niewielką szybę pozwalającą na obserwację wzrokową.
W pomieszczeniu umieszczono książki, łóżka polowe bez pościeli, zapasy jedzenia wystarczające dla pięciu osób na ponad miesiąc; doprowadzono bieżącą wodę i zainstalowano toaletę.

Badani byli więźniami politycznymi zamkniętymi podczas drugiej wojny światowej za zdradę stanu.

Przez pierwsze pięć dni wszystko wydawało się być w porządku; badani praktycznie nie narzekali, gdyż obiecano im (niezgodnie z prawdą), że zostaną wypuszczeni na wolność, jeśli zgodzą się na test i nie będą spali przez 30 dni.
Ich rozmowy i działania były monitorowane i zauważono, że tematy rozmów schodziły z czasem na traumatyczne przeżycia. Po czwartym dniu generalny ton konwersacji stał się mroczniejszy.

Po pięciu dniach zaczęli narzekać na warunki i zdarzenia, które doprowadziły ich do tego miejsca, a także zaczęli wykazywać ciężką paranoję.
Wtem przestali ze sobą rozmawiać i zaczęli szeptać do mikrofonów i w stronę luster weneckich, przez które ich monitorowano. Co dziwne, wszyscy zdawali się uważać, że mogli zdobyć zaufanie eksperymentatorów odwracając się od swoich towarzyszy.
Na początku badacze uznali, że był to tylko efekt uboczny zastosowanego gazu.

Po dziewięciu dniach pierwszy z nich zaczął krzyczeć. Biegał od ściany do ściany, nieprzerwanie krzycząc ze wszystkich sił przez trzy godziny; po tym czasie nadal próbował, ale był w stanie wydobyć z siebie tylko sporadyczne piski. Naukowcy doszli do wniosku, że fizycznie uszkodził swoje struny głosowe. Zaskakującym jest to, w jaki sposób zareagowali, a w zasadzie – nie zareagowali, jego współtowarzysze. Nie przerwali szeptu do mikrofonów, dopóki drugi z nich nie zaczął krzyczeć.
Dwóch z niekrzyczących zaczęło rozrywać książki, zlepiać ze sobą strony przy użyciu odchodów i zaklejać lustra weneckie – po tym krzyk ustał.

Tak jak szepty do mikrofonów.

Minęły kolejne trzy dni. Naukowcy co godzinę sprawdzali, czy mikrofony działają, myślac, że to niemożliwe, by pięć osób nie wydawało z siebie żadnych dźwięków.
Zużycie tlenu wskazywało na to, że cała piątka wciąż żyje. Co więcej, była to ilość, jaką pięć osób zużywałoby przy wytężonej pracy fizycznej. Rano czternastego dnia naukowcy postanowili zrobić coś, czego mieli nie robić – aby wywołać reakcję ze strony badanych, użyli interkomu wewnątrz sali, mając nadzieję na jakąkolwiek odpowiedź, obawiając się, że zmarli lub stali się warzywami.

Powiedzieli: „Otworzymy teraz komorę, aby sprawdzić mikrofony, proszę odsunąć się od drzwi i położyć na podłodze – w przeciwnym wypadku zostaniecie zastrzeleni; współpraca zostanie nagrodzona natychmiastowym uwolnieniem jednego z was”.

Ku ich zaskoczeniu, usłyszeli wypowiedzianą spokojnym głosem odpowiedź: „Już nie chcemy być uwolnieni”.

Rozpoczęła się dyskusja między naukowcami a sponsorującymi badanie siłami zbrojnymi. Niezdolni wywołać dalszych odpowiedzi przez interkom, naukowcy zdecydowali się w końcu otworzyć komorę o północy piętnastego dnia.

Gaz stymulujący został usunięty i komorę wypełniono świeżym powietrzem, co poskutkowało natychmiastowymi protestami przez mikrofony.
Trzy głosy zaczęły błagać o przywrócenie gazu takim tonem, jakby prosili o ocalenie życia bliskich. Komora zostala otwarta i wysłano żołnierzy, by odzyskali badanych, którzy na wieść o tym zaczęli krzyczeć głośniej niż kiedykolwiek wcześniej.
Żołnierze, którzy weszli do środka, również odpowiedzieli im krzykiem, widząc, co było w komorze. Czterech z pięciu badanych wciąż żyło, choć ciężko uznać stan, w jakim się znaleźli, za życie.

Porcje żywieniowe na dni dalsze niż piąty pozostały praktycznie nietknięte. Odpływ na środku pomieszczenia został zatkany kawałkami mięsa martwego badanego, co pozwoliło na zgromadzenie na podłodze około dziesięciocentymetrowej warstwy cieczy.
Nie ustalono nigdy, jak dużą zawartość tej cieczy stanowiła krew. Także wszyscy „żywi” badani mieli oderwaną od ciała znaczną ilość mięśni i skóry. Uszkodzenia tkanki i zdarte do kości czubki palców sugerowały, że rany zostały zadane przy użyciu rąk, a nie – jak pierwotnie przypuszczano – zębów.
Bliższa analiza wykazała, że większość, o ile nie wszystkie z nich były przypadkami samookaleczenia.

Organy poniżej klatek piersiowych wszystkich czterech badanych zostały usunięte. Podczas gdy serce, płuca i przepona zostały na miejscu, skóra i większość mięśni żebrowych zostały wyrwane, odsłaniając płuca przez klatkę piersiową.
Wszystkie naczynia krwionośne i organy były nienaruszone, zostały jedynie wyjęte i położone na podłodze, pływając wokół wypatroszonych, choć wciąż żywych ciał badanych. Drogi trawienne wszystkich z nich wciąż zdawały się pracować.
Szybko stało się jasne, że trawiły własne mięso, które zostało oderwane i zjedzone w poprzednich dniach.

Choć większość żołnierzy należała do specjalnych jednostek rosyjskich, wielu z nich nie chciało wracać do komory by usunąć z niej badanych.
Ci zaś wciąż krzyczeli, chcąc pozostać w sali i domagali się przywrócenia gazu, by nie zasnąć.

Ku zaskoczeniu wszystkich, badani wdali się w zaciętą walkę podczas próby usunięcia ich z komory.
Jeden z żołnierzy umarł z powodu ran gardła, inny został poważnie ranny, gdyż jeden z badanych odgryzł mu jądro i przegryzł tętnicę w nodze.
Kolejnych pięciu żołnierzy popełniło samobójstwo niedługo po tych zdarzeniach.

W walce jeden z czterech pozostających przy życiu badanych wykrwawił się w wyniku uszkodzenia śledziony.
Naukowcy próbowali go uśpić, jednak okazało się to niemożliwe. Mimo podania mu dożylnie dziesięciokrotnie większej niż zezwolona dawki pochodnej morfiny, wciąż walczył jak zapędzone w róg dzikie zwierzę, łamiąc żebra jednemu z naukowców.
Jego serce biło jeszcze przez dwie minuty po tym, jak się wykrwawił, aż w jego systemie krwionośnym znalazło się więcej powietrza niż krwi.
Nawet po tym krzyczał jeszcze przez trzy minuty, próbując atakować wszystkich w jego zasięgu i powtarzając cały czas „WIĘCEJ” coraz słabszym i słabszym głosem, aż w końcu ucichł.

Trójka pozostałych przy życiu została opanowana i przeniesiona do części medycznej laboratorium; dwoje ze sprawnymi strunami głosowymi cały czas błagało o gaz, aby nie usnąć.

Najbardziej ranny z tej trójki został zabrany do jedynej sali operacyjnej w kompleksie badawczym.
Podczas przygotowań badanego do ponownego umieszczenia organów wewnętrznych w ciele okazało się, że uzyskał odporność na środki uspokajające, które mu podawano.
Na próbę aplikacji gazu usypiającego odpowiedział agresją. Udało mu się przedrzeć większość dziesięciocentymetrowego skórzanego pasa na jednym z nadgarstków, pomimo trzymania go przez dziewięćdziesięciokilogramowego żołnierza.
Do uśpienia potrzebował niewiele więcej środku nasennego, niż normalny człowiek. W momencie, kiedy zamknął powieki, akcja serca zatrzymała się.
Autopsja wykazała trzykrotnie za wysoki poziom tlenu we krwi. Jego mięśnie, które wciąż trzymały się szkieletu były mocno poszarpane, a podczas walki z żołnierzami złamał dziewięć kości, z czego większość za sprawą własnej siły.

Drugi ocalały to pierwszy z całej piątki, który zaczął krzyczeć. Niezdolny do wydania z siebie głosu, nie mógł prosić lub protestować przeciwko operacji i jedyną reakcją z jego strony było gwałtowne, przeczące potrząsanie głową, kiedy przyniesiono do niego gaz usypiający.
Zaczął potakująco kiwać, gdy zaproponowano przeprowadzenie operacji bez znieczulenia i nie reagował przez całe sześć godzin operacji.
Chirurg utrzymywał, że teoretycznie pacjent wciąż mógł być żywy. Jedna z pielęgniarek asystujących przy zabiegu z przerażeniem utrzymywała, że usta pacjenta delikatnie wykrzywiały się w uśmiechu, kiedy ich spojrzenia kilkakrotnie się spotkały.

Po zakończeniu operacji badany spojrzał na chirurga i zaczął głośno sapać, próbując mówić.
Uznawszy, że to coś istotnego, podano mu kartkę papieru i ołówek, aby mógł przekazać swoją wiadomość. Była prosta: „Nie przestawajcie ciąć”.

Pozostałych dwóch pacjentów poddano analogicznemu zabiegowi, obu podobnie bez środków znieczulających, ale musiano podać im środki paraliżujące – chirurg nie był w stanie przeprowadzić operacji, kiedy pacjenci bez przerwy się śmiali.
Po sparaliżowaniu mogli jedynie podążać za naukowcami wzrokiem. Środki paraliżujące przestały działać po zaskakująco krótkim czasie i próbowali wtedy wyrwać się z więzów.
Kiedy tylko odzyskali mowę, zaczęli błagać o gaz stymulujący. Naukowcy próbowali poznać przyczynę samookaleczeń, a także pytali, dlaczego badani chcą gazu stymulującego.

Otrzymali tylko jedną odpowiedź: „Nie mogę usnąć”.

Więzy wszystkich trzech badanych zostały wzmocnione i ponownie umieszczono ich w komorze, oczekując na decyzję, co należy z nimi zrobić.
Naukowcy, stając przed gniewem swoich militarnych „dobroczyńców” za niewypełnienie ustalonych celów projektu rozważali eutanazję przetrwałych badanych.
Zarządzający oficer, były członek KGB, widział jednak pewien potencjał i chciał sprawdzić, co stanie się po przywróceniu gazu. Naukowcy protestowali, jednak byli w mniejszości.

W przygotowaniach do zamknięcia komory badani ponownie zostali podłączeni do elektroencefalografów i usprawniono ich więzy w celu długofalowego ograniczenia swobody.
Ku zaskoczeniu wszystkich, cała trójka przestała wyrywać się, kiedy dowiedzieli się, że ponownie otrzymają stymulujący gaz.
Było oczywiste, że w tym momencie wszyscy trzej wkładali wielki wysiłek w to, by nie zasnąć.
Ten, który mógł mówić, stale i głośno nucił jakąś melodię; niemy napinał skórzane więzy z całych sił najpierw lewą nogą, potem prawą, chcąc pradopodobnie się na czymś skoncentrować. 1/2

Mam dość dobry bilans znalezionych osób. W większości, przypadkiem oddalają się od szlaku lub ześlizgują z małego klifu nie mogąc wrócić. Większość z nich słyszała o zasadzie „zostań tam gdzie jesteś” i nie idą dalej. Ale miałem dwa przypadki kiedy tak się nie stało. Oba dały mi dużo do myślenia i używam ich jako motywator by jeszcze lepiej wykonywać swoją pracę.

Pierwszy był mały chłopiec, który wyszedł zbierać jagody ze swoimi rodzicami. On i jego siostra trzymali się razem, i oboje zniknęli mniej więcej w tym samym czasie. Rodzice stracili ich z oczu na kilka sekund i w tym czasie dzieci najwyraźniej oddaliły się. Kiedy rodzice nie mogli ich znaleźć, wezwali nas, a my przybyliśmy przeszukać teren. Córkę znaleźliśmy stosunkowo szybko, ale kiedy zapytaliśmy gdzie jest jej brat, odpowiedziała, że zabrał go „Człowiek Niedźwiedź”. Powiedziała, że dał jej jagody i powiedział żeby była cicho, bo on chce przez chwilę pobawić się z jej bratem. Ostatnio kiedy widziała swojego brata, ten siedział na barana u „Człowieka Niedźwiedzia” i wydawał się spokojny. Oczywiście naszym pierwszym skojarzeniem było porwanie, ale nigdy nie znaleźliśmy żadnego śladu innego człowieka w tej okolicy. Mała dziewczynka stanowczo twierdziła, że to nie był zwykły człowiek: był wysoki, pokryty włosami (jak niedźwiedź) i miał dziwną twarz. Teren przeszukiwaliśmy tygodniami. To było jedno z najdłuższych zgłoszeń w których brałem udział, ale nie znaleźliśmy żadnego śladu po zaginionym chłopcu.

Druga była młoda dziewczyna, która poszła na wycieczkę ze swoją mamą i dziadkiem. Według matki, dziewczyna wspięła się na drzewo żeby lepiej widzieć las i nigdy z niego nie zeszła. Czekali u stóp drzewa godzinami wołając ją zanim zadzwonili po pomoc. I znowu – szukaliśmy wszędzie, ale nie natrafiliśmy na żaden ślad. Nie mam pojęcia gdzie mogła zniknąć ponieważ jej mama i dziadek nie widzieli żeby schodziła z drzewa.

Kilka razy wyruszałem na poszukiwania jedynie z psem. Prowadził mnie on prosto do podnóża klifów. Nie wzgórz czy skał. Pionowe, surowe klify bez wsparcia dla rąk i nóg. Za każdym razem mnie to zastanawia, bo w takich wypadkach, przeważnie zaginioną osobę znajdujemy na górze klifu, lub całe mile od miejsca w które zaprowadził nas pies. Jestem pewien że jest jakieś wyjaśnienie, ale wydaje mi się to dziwne.

Jedna szczególnie smutna sprawa dotyczyła podjęcia ciała. Dziewięcioletnia dziewczynka spadła z wału i nabiła się na pień martwego drzewa. To był strasznie dziwny wypadek. Nigdy nie zapomnę dźwięku jaki wydała jej matka kiedy powiedzieliśmy jej co się stało. Widziała jak pakowano worek na zwłoki do karetki. Wydała wtedy z siebie najbardziej przerażający, rozdzierający serce lament jaki kiedykolwiek słyszałem. To było jakby całe jej życie legło w gruzach, a część niej umarła razem z córką. Później słyszałem od innego funkcjonariusza SAR (Search and Rescue – w tym wypadku taki ichni GOPR), że popełniła samobójstwo kilka tygodni po tym wydarzeniu. Nie mogła dalej żyć ze stratą córki.

Dołączył do mnie drugi oficer SAR-u, ponieważ mieliśmy informacje o niedźwiedziach w okolicy. Szukaliśmy gościa, który na czas nie wrócił do domu ze wspinaczki. Sami musieliśmy ostro się wspinać żeby dotrzeć do miejsca w którym myśleliśmy, że może on być. Znaleźliśmy go uwięzionego w małej szczelinie ze złamaną nogą. To nie był przyjemny widok. Był tam od dwóch dni i w ranę wdała się infekcja. Udało się nam go zapakować do śmigłowca. Od ratownika usłyszałem później, że gość w kółko opowiadał jak to dobrze sobie radził, ale kiedy dotarł na szczyt, ktoś już tam był. Powiedział, że ten ktoś nie miał żadnego sprzętu wspinaczkowego, ubrany był w parkę (rodzaj kurtki/płaszczu) i spodnie narciarskie. Wspinacz podszedł do tego faceta, ale gdy ten się obrócił, okazało się że nie miał twarzy. Po prostu jej nie było. Przestraszył się i chciał zejść ze szczytu jak najszybciej i dlatego spadł. Opowiadał, że później, przez całą noc słyszał jak gość bez twarzy schodził ze szczytu wydając z siebie stłumione krzyki. Ta historia poważnie mnie przestraszyła. Dobrze, że nie słyszałem jej osobiście.

Jedna z najstraszniejszych historii jakie mi się przydarzyły dotyczy poszukiwań dziewczyny oddzieliła się od swojej grupy. Byliśmy na nogach do późnej nocy, ponieważ psy zwęszyły jej trop. Kiedy ją znaleźliśmy, leżała zwinięta pod spróchniałym pniem powalonego drzewa. Brakowało jej butów i plecaka, no i widać było że jest w szoku. Nie miała żadnych obrażeń, więc mogliśmy z nią iść na piechotę z powrotem do bazy. Po drodze, cały czas spoglądała do tyłu i pytała nas „Dlaczego ten mężczyzna o czarnych oczach idzie za nami?”. Nikogo nie widzieliśmy, więc uznaliśmy to za jakiś dziwny symptom szoku. Ale im bliżej bazy byliśmy, tym bardziej niespokojna była kobieta. Prosiła mnie, żebym powiedział mu żeby przestał ‘robić do niej miny’. W pewnym momencie zatrzymała się, obróciła i zaczęła krzyczeć w las żądając by mężczyzna zostawił ją w spokoju. „Ja z nim nie pójdę” mówiła, „A ich też nie dam”. W końcu zmusiliśmy ją do marszu, ale zaczęliśmy słyszeć jakieś dziwne dźwięki dookoła nas. To było trochę jak kaszel, ale bardziej rytmiczne, głębsze. Prawie jakby ten dźwięk wydawały owady. Nie bardzo umiem to lepiej opisać. Kiedy praktycznie dotarliśmy już do stacji, kobieta odwróciła się do mnie a jej oczy były tak szeroko otwarte, jak tylko można to sobie wyobrazić. Dotknęła mojego ramienia i powiedziała „Powiedział żebyś przyspieszył. Nie lubi patrzeć na bliznę na twoim karku”. Faktycznie mam bardzo małą bliznę na u podstawy szyi, ale jest schowana za kołnierzem. Nie mam pojęcia jak ona mogła ją zauważyć. Natychmiast po tym jak to powiedziała, znowu usłyszałem ten dziwny dźwięk, tym razem tuż przy moim uchu. O mało ze skóry nie wyskoczyłem. Pośpieszyłem z nią do bazy, starając się nie pokazywać jak bardzo byłem przestraszony, ale muszę przyznać, że bardzo cieszyłem się opuszczając las tej nocy.

Ostatnia historia jest zarazem pewnie najdziwniejszą jaka mi się przydarzyła. Nie wiem, czy to przytrafia się w innych jednostka SAR, ale u nas jest to rzecz która przytrafia się regularnie, a o której się nie mówi. Możecie próbować pytać o to funkcjonariuszy SAR, ale pewnie nawet jak coś wiedzą, to i tak nie puszczą pary. Nasi przełożeniu poinstruowali nas żeby o tym nie mówić, a w tym momencie tak do tego przywykliśmy, że już przestało się nam to wydawać dziwne. Przy większości spraw, gdy ruszamy naprawdę daleko w dzicz (mówię tu o 30-40 milach), w pewnym momencie znajdujemy schody w środku lasu. To prawie tak, jakbyś wyciął schody ze swojego domu i umieścił w lesie. Zapytałem o to po tym jak widziałem je pierwszy raz, ale drugi ratownik powiedział mi żebym się nie martwił i że to jest normalne. Wszyscy których pytałem powiedzieli dokładnie to samo. Chciałem podejść i to zbadać, ale powiedziano mi bardzo dosadnie, że nigdy nie powinienem się do nich zbliżać. Obecnie właściwie je ignoruje, bo zdarza się to tak często.

Jak zwykle co tydzień, razem z moimi znajomymi wybrałem się na lokalną imprezę, która skończyła się całkiem późno. Wszędzie było ciemno, a niedaleko był dom mojego kumpla, więc pozwolił mi i paru bliższym przyjaciołom u siebie przenocować. Mieszkał w całkiem wysokim domu-bliźniaku, położonym naprzeciwko częściowo opuszczonego szpitala (jedna jego część była czynna jako apteka, a w drugiej były sale szpitalne, które były opuszczone już od około dziesięciu lat).

Wszyscy już spali, na nogach byłem tylko ja i kumpel, w którego domu nocowaliśmy. Zszedł on na chwilę z pokoju, w którym nocowaliśmy, aby otworzyć okno w kuchni i wywietrzyć w domu. Ja zostałem na górze.

Po chwili usłyszałem jego wołanie, abym zszedł coś zobaczyć.

Przyszedłem do kuchni i spytałem się go, czego chciał. Ten powiedział mi, żebym się uciszył i popatrzył przez okno na opuszczoną część szpitala. Gdy uniosłem głowę, zobaczyłem w jednej z sal białą postać z tatuażem na prawym ramieniu, białymi oczami otoczonymi dookoła czarnymi sińcami, równie czarnymi długimi, przypalonymi włosami, dziurą na czole jakby po kuli od pistoletu oraz czerwonymi ustami, rozchodzącymi się aż po policzkach, rozciętymi tak, aby symulować ciągły uśmiech.

Postać stała cały czas i patrzyła się w stronę mojego kumpla, po czym uśmiechnęła się swoimi pociętymi ustami.

Byliśmy w takim szoku, że staliśmy jak wryci przez jakieś pół minuty. Po chwili jednak otrząsnąłem się i sprowadziłem na ziemię mojego kumpla. Uciekliśmy przestraszeni na górę, do reszty. Zasnęliśmy bez problemu.

Następnego dnia, gdy wszyscy już się rozeszli, obydwaj zaczęliśmy próbować zrozumieć, co wczoraj widzieliśmy. Pierwsze, co nasunęło nam się na myśl to to, że mieliśmy tej nocy identyczny sen. Sterylnie czysta sala szpitalna z kobietą czekającą na operację i lekarz, który stał przed drzwiami, idąc do niej. A gdy lekarz wchodził (a raczej jego cień, bo nie widzieliśmy jego twarzy), sen się kończył. Następnie zaczęliśmy szukać jakichkolwiek informacji o takiej postaci w internecie. Jedyne, co znaleźliśmy, to zdjęcie zamieszczone na całkiem pustej stronie, zawierającej tylko link do niego. Zdjęcie oraz strona nosiły nazwę „dr.philips.jpg”.

Czułem, że na ten dzień wystarczy mi wrażeń i wróciłem do domu.

W domu, gdy włączyłem komputer, to samo zdjęcie wyświetlało mi się co jakiś czas, gdy korzystałem w internecie z dwukrotnego kliknięcia prawym przyciskiem myszki (skrót ten u mnie oznacza otwieranie ostatniej strony jaką odwiedziłem), co było bardzo dziwne, ponieważ na moim komputerze jeszcze ani razu nie wchodziłem na stronę z tym zdjęciem. Nieźle się wtedy przestraszyłem, jednak postanowiłem poszukać jeszcze więcej zdjęć tej białej postaci.

Nie znalazłem kompletnie nic, więc postanowiłem poszukać jakiś informacji, wpisując „dr Philips” na Torze (ponieważ wpisywanie na Google cały czas powodowało „error 440”)… I udało się.

Były to akta sprzed dziesięciu lat, pochodzące ze szpitala, który znajduje się naprzeciwko domu mojego kolegi. Były tam informacje o policyjnej interwencji podczas ostatniej operacji w tym szpitalu. Była ona przeprowadzona przez doktora Philipsa, jednego z lekarzy. Miał kobiece brwi i rzęsy i był głównie podobny do swojej matki. Nie wyróżniał się niczym, poza długimi czarnymi włosami, dziwnym tatuażem na prawym ramieniu oraz tym, że nadto interesował się okultyzmem i nosił pentagram na szyi. Jednak zawsze zapewniał, że to tylko breloczek jego ulubionego zespołu.

Pewnego dnia, cały personel szpitala kończył pracę o godzinie 01:00 w nocy i jako jedyny został tam doktor Philips, który miał przeprowadzić operację na pewnej kobiecie w ciąży. Na miejsce została wezwana policja z powodu dziwnych odgłosów, słyszanych przez jakiegoś przechodnia.

Gdy policjanci wkroczyli, doznali szoku. Zobaczyli doktora Philipsa jedzącego wnętrzności kobiety, na której miał przeprowadzić operację. Oczy miał białe, jakby martwe, dookoła przypalone jakby przez zapalniczkę, a ręce całe we krwi, z jednym uciętym palcem.

Gdy zobaczył policjantów, nie przestawał zjadać jej jelit tak, jakby był opętany. Jeden z policjantów wymierzył mu strzał w głowę. Jednak doktor Philips nie przestawał.

Dopiero po czterech następnych seriach z pistoletu, doktor Philips uśmiechnął się i pokazał swoje „nieludzkie” zęby - długie i ostre jak u zwierzęcia, po czym wyskoczył na pierwszego policjanta, który go widział i do niego strzelał, błyskawicznie zatapiając w jego szyi swoje zęby. Potem wyskoczył przez okno i nikt go już nigdy nie widział.

Szpital próbowano już odbudowywać, jednak zawsze przynajmniej jedna osoba ginęła w tajemniczych okolicznościach i zawsze jej współpracownicy wspominali o tym, że zobaczyła jakąś dziwną postać jako pierwsza.

Wtedy wyskoczył mi jeszcze raz obraz z doktorem Philipsem. Przestraszony, postanowiłem skontaktować się z kumplem, jednak nie odbierał.

Gdy przyszedłem do jego domu, otworzyli mi jego rodzice; byli cali zapłakani. Jedyne, co mi powiedzieli, to to, że ich syn zginął tego wieczoru, wracając do domu. Został ugryziony w szyję przez jakąś postać, która uciekła zanim policja zdążyła do niej wystrzelić.

Był ciepły, letni dzień. Mój 5-letni syn James bawił się w ogródku za naszym domem, który znajdował się na obrzeżach miasta. James zawsze był cichym chłopcem, zazwyczaj bawił się sam ze sobą. Nie miał wielu kolegów, ale zawsze miał wybujałą wyobraźnię. Właśnie karmiłam naszego psa Fido, kiedy usłyszałam jakby James rozmawiał z kimś na podwórku. Nie mam pojęcia z kim mógł rozmawiać, może w końcu znalazł przyjaciela? Trudno jest ciągle mieć go na oku, szczególnie kiedy jest się samotną matką, więc zdecydowałam, że pójdę zobaczyć o co chodzi.

Kiedy wyszłam na podwórko, doznałam lekkiego szoku. James siedział sam. Czy mówił do siebie? Przysięgłabym, że słyszałam inny głos. „James! Chodź do domu.”, zawołałam. Wszedł do środka i usiadł przy stole. Była pora lunchu, więc postanowiłam, że zrobię mu kanapkę z indykiem. „James, z kim rozmawiałeś na dworze?”, zapytałam. James spojrzał na mnie, „Bawiłem się z moim nowym przyjacielem.”, powiedział z uśmiechem. Dolałam mu mleka i tak jak każda dobra matka powinna, zaczęłam się wypytywać. „Czy twój przyjaciel ma imię? Czemu nie spytasz się, czy nie chce z nami zjeść lunchu?”. James wpatrywał się we mnie przez chwilę, zanim odpowiedział. „Nazywa się Roześmiany Jack.”. To co powiedział, trochę mnie zaniepokoiło. „Hmm? To dopiero dziwne imię. Jak twój kolega wygląda?”, spytałam trochę zmieszana.
„Jest clownem. Ma długie włosy i wielki nos, długie ręce, workowate spodnie, pasiaste skarpetki i zawsze się uśmiecha.”. Doszłam do wniosku, że mój syn opowiadał o wymyślonym przyjacielu. Myślę, że to normalne dla dzieci w jego wieku, szczególnie że nie ma się prawdziwych do zabawy. Pewnie to tylko tymczasowe.

Reszta dnia minęła normalnie. Zaczęło się robić późno, więc położyłam Jamesa spać. Włożyłam go do łóżka, dałam buziaka i włączyłam lampkę nocną przed zamknięciem drzwi. Byłam bardzo zmęczona, zdecydowanie więc położyłam się od razu do łóżka. Niedługo potem miałam straszny koszmar…

Było ciemno, byłam w jakimś zniszczonym wesołym miasteczku. Strasznie się bałam, biegnąc przez nieskończone pole pełne namiotów, popsutych maszyn i opuszczonych domków z grami. Całe to miejsce wyglądało strasznie. Wszystko było czarno-białe, maskotki-nagrody wisiały na pętlach, wszystkie z chorym uśmiechem na twarzy. Czułam się jakby całe miasteczko patrzyło na mnie, nawet jeżeli nie było nikogo w zasięgu mojego wzroku. Nagle usłyszałam jak gra muzyka. Dźwięki „Pop Goes the Weasel” grane na akordeonie, echem krążyły przez miasteczko. To było hipnotyzujące.
Podążałam za tym dźwiękiem do namiotu wprawiona w trans, nie mogąc się zatrzymać. Było bardzo ciemno. Jedyne światło jarzyło się na samej górze. Kiedy podchodziłam coraz bliżej światła, muzyka powoli cichła, a ja nie mogłam przestać śpiewać.

„Wszystko wokół krzewu morwy.

Małpa goni łasicę.

Małpa myśli, że wszystko jest zabawą.”

Muzyka ucichła przed końcem i nagle wszystkie światła się zapaliły. Blask był oślepiający. Jedyne co mogłam zobaczyć, była to mała, czarna sylwetka, zbliżająca się do mnie. Potem następna i następna. Były ich dziesiątki. Wszystkie podchodziły coraz bliżej. Nie mogłam się ruszyć. Moje nogi odmówiły posłuszeństwa. Jedyne co mogłam, to patrzeć jak podchodziły. Kiedy się zbliżyły, zobaczyłam… ONE BYŁY DZIEĆMI! Kiedy spojrzałam na jedno z nich, zauważyłam, że były one strasznie okaleczone i oszpecone. Niektóre z nich miały pocięte całe ciało, inne były dotkliwie spalone, a innym brakowało części ciała, nawet oczu!
Dzieci rzuciły się na mnie i zaczęły mnie szarpać i rozdzierać od środka. Kiedy zostawiły mnie w spokoju i zniknęły, jedyne co mogłam usłyszeć, to śmiech. Straszny, przeraźliwy, złowieszczy śmiech.

Obudziłam się następnego ranka zalana zimnym potem. Po wzięciu paru głębokim wdechów, popatrzyłam w górę i zobaczyłam, że kilka figurek Jamesa stoi na mojej nocnej szafce wprost przede mną. Westchnęłam, „Pewnie James obudził się wcześniej i poustawiał je tutaj.”. Pozbierałam zabawki i udałam się do jego pokoju. Jednakże kiedy otworzyłam drzwi, James spał. Wzruszyłam ramionami, włożyłam zabawki do pudełka i skierowałam się do dużego pokoju. Trochę później James obudził się, a ja zrobiłam mu śniadanie. Był cichy i wyglądał na zmęczonego. Pewnie także nie spał zbyt dobrze.
Zdecydowałam zapytać się go o zabawki. „James, synu, czy tego ranka zostawiłeś zabawki w moim pokoju?”. Jego oczy szybko mnie zmierzyły, po czym z powrotem spojrzał w dół na swoje płatki. „Roześmiany Jack to zrobił.”. Przewróciłam oczami i powiedziałam, „Więc powiedz „Roześmianemu Jackowi”, żeby trzymał zabawki w twoim pokoju.”. James skinął głową i skończył śniadanie, po czym stwierdził, że idzie się pobawić do ogródka.

Poszłam się zrelaksować do dużego pokoju. Chyba musiałam przysnąć, bo obudziłam się kilka godzin później. „Cholera! Muszę znaleźć Jamesa.”. Martwiłam się, minęły ponad 2 godziny, a ja nie wiem, co się z nim dzieje. Weszłam do ogródka, ale Jamesa tam nie było. Zrobiłam się nerwowa, zawołałam więc, „JAMES! JAMES, GDZIE JESTEŚ?!”. Właśnie wtedy usłyszałam chichot, dochodzący z podjazdu. Ruszyłam przez bramkę dookoła domu, aby dowiedzieć się źródła dźwięku. James siedział na chodniku. Poczułam wielką ulgę i podeszłam do niego. „James, ile razy ci mówiłam, żeby zostać w ogró… James, co ty jesz?”. James spojrzał na mnie, a potem zerknął na swoją kieszeń i wyciągnął z niej całą rękę różnokolorowych cukierków.
Zdenerwowałam się, „James, kto ci dał te cukierki?”. James wpatrywał się we mnie bez słowa. „James! Skąd są te cukierki?”. James zwiesił głowę i powiedział, „Roześmiany Jack mi je dał.”. Moje serce stanęło. Kucnęłam, aby spojrzeć mu w oczy. „James, mam dosyć tego cholernego Roześmianego Jacka! ON NIE JEST PRAWDZIWY! To jest bardzo poważna sytuacja i muszę wiedzieć, kto dał ci te cukierki!”. Widziałam łzy w jego oczach, „Ale mamo, Roześmiany Jack mi je dał.”. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. James nigdy nie kłamał, ale to co mówi jest niemożliwe. Kazałam mu wypluć cukierki, a resztę wyrzuciłam.
„Wygląda na to, że nic mu nie będzie. Może po prostu przesadzam? Przecież mógł je dostać od Toma i Lindy z domu obok albo od Pana Walkera. Mimo to będę uważniej go pilnowała.”. Tej nocy zwyczajnie położyłam Jamesa do łóżka, a sama poszłam spać wcześniej.

Nagle obudził mnie głośny trzask, dochodzący z kuchni. Wyskoczyłam z łóżka i zbiegłam na dół. Kiedy weszłam do kuchni, byłam przerażona. Wszystko z blatu, było zrzucone na podłogę, a nasz pies Fido, wisiał martwy na żyrandolu. Jego brzuch był rozpruty i napchany cukierkami, takimi samymi, które James jadł tego dnia. Moje zaskoczenie zostało szybko przerwane przez krzyk, który dochodził z pokoju Jamesa. Chwyciłam nóż i ruszyłam na górę z prędkością światła, którą tylko matka, której dziecko jest w niebezpieczeństwie może osiągnąć. Wbiegłam przez drzwi, włączyłam światło. Wszystko było porozrzucane po pokoju, a mój biedny syn płakał i trząsł się ze strachu w swoim łóżku, które było mokre od moczu.
Chwyciłam go i wybiegłam z domu wprost do Toma i Lindy. Na szczęście jeszcze nie spali. Dali mi zadzwonić na policję. Przyjazd nie zajął im długo. Kiedy wyjaśniłam im co się stało, popatrzyli na mnie jak na wariatkę. Przeszukali dom, ale jedyne co znaleźli, to martwego psa i 2 rozwalone pokoje. Policjant powiedział, że prawdopodobnie ktoś włamał się do mojego domu i zrobił to wszystko, zaraz potem uciekając. Wiedziałam, że to nie prawda. Wszystkie drzwi były zamknięte, a żadne okno nie było otwarte. Cokolwiek było w moim domu, nie pochodziło z zewnątrz.

Następnego dnia James został w środku, nie chciałam spuszczać go z oczu. Poszłam do garażu i znalazłam tam starą, elektroniczną nianię i umieściłam ją u niego w pokoju. „Jeżeli cokolwiek do niego dzisiaj przyjdzie w nocy, będę w stanie go usłyszeć.”. Poszłam do kuchni i wzięłam największy nóż z suszarki, po czym położyłam go na mojej szafce nocnej. „Wymyślony przyjaciel czy nie, nie pozwolę by cokolwiek stało się mojemu synowi.”.

Niedługo potem nadeszła noc. Położyłam Jamesa do łóżka. Bał się, ale obiecałam, że nie pozwolę, aby coś mu się stało. Przytuliłam go, dałam mu buziaka i włączyłam lampkę nocną, zanim zamknęłam drzwi i szepnęłam, „Dobranoc James. Kocham cię.”.

Próbowałam nie zasypiać, lecz po paru godzinach poczułam, że odlatuję. „Moje dziecko powinno być bezpieczne w nocy, a ja potrzebuję snu.”. Kiedy tylko położyłam głowę na poduszce, usłyszałam delikatny dźwięk elektrycznej niani, którą położyłam na szafce nocnej. Na początku brzmiało jak zakłócenia, tak jak czasami w radiu, następnie przemieniły się w cichy jęk. Czy James spał? Wtedy usłyszałam śmiech, ten przerażający śmiech. Wyskoczyłam z łóżka i wyciągnęłam nóż z pod poduszki. Pobiegłam do pokoju Jamesa. Próbowałam zapalić światło, lecz nie działało. Zrobiłam krok do przodu i wtedy poczułam ciepłą i lepką ciecz. Nagle nocna lampa Jamesa zapaliła się, a przede mną ukazał się prawdziwy horror.

Ciało Jamesa było przybite do ściany, gwoździe przeszywały jego dłonie i stopy, jego klatka piersiowa była rozcięta, a z niej wisiały jego organy. Oczy i język zostały usunięte, tak samo jak większość jego zębów. Byłam obrzydzona, z trudem wierzyłam, że to moje dziecko. Wtedy usłyszałam to ponownie. Cichy, desperacki jęk. JAMES BYŁ WCIĄŻ ŻYWY! „Moje dziecko, moje biedne dziecko, w wielkim bólu, ledwo trzymające się przy życiu.”. Przebiegłam przez pokój i zwymiotowałam na podłogę. Moje mdłości przerwał jednak straszliwy rechot dochodzący zza moich pleców. Odwróciłam się, jednocześnie wycierając brud z moich ust. Wtedy z cienia wyłonił się on, odpowiedzialny za ten cały horror, Roześmiany Jack.
Jego skrajnie blada skóra i matowe czarne włosy, zwisające do jego ramion. Miał białe oczy z czarną obwódką. Jego krzywy uśmiech ukazał rząd ostrych zębów, a jego skóra nawet nie wyglądała jak prawdziwa skóra, bardziej jak guma albo plastik. Nosił niejednolity, czarno-biały strój clowna z pasiastymi rękawami i skarpetkami. Jego ciało było niemal groteskowe, jego długie ręce, mijające jego pas i jego postawa